ارزش دلاری یارانه نقدی طی بیش از یک دهه، از حدود ۴۳ دلار در زمان آغاز طرح (۱۳۹۰) به حدود ۳/۵ دلار در سال ۱۴۰۴ سقوط کرده است؛ یعنی بیش از ۹۱ درصد کاهش قدرت خرید. این افت، نه‌تنها عددی اقتصادی، بلکه نشانه‌ای از فرسایش جدی سیاست‌های حمایتی دولت‌ها در برابر تورم و کاهش ارزش پول ملی است.
یارانه‌ای که قرار بود «تسکینی برای فشار معیشتی مردم» باشد، اکنون حتی توان خرید یک وعده غذایی ساده را ندارد. در این مدت، اگرچه مبلغ اسمی یارانه تقریباً ثابت مانده، اما هزینه‌های زندگی چندین برابر شده؛ از خوراک و مسکن گرفته تا انرژی و درمان.
مشکل اصلی، نه در اصل پرداخت یارانه، بلکه در نبود سیاست پایدار برای حفظ ارزش واقعی آن است. تثبیت مبلغ یارانه در حالی که تورم سالانه دو‌رقمی باقی مانده، نتیجه‌ای جز بی‌اثر شدن آن در سبد معیشت مردم ندارد.
در نهایت، ادامه این روند بدون اصلاح ساختاری، یارانه نقدی را از یک ابزار حمایتی به یک عدد نمادین و بی‌اثر تبدیل می‌کند؛ عددی که هر ماه پرداخت می‌شود، اما دیگر هیچ معنایی برای «حمایت از زندگی مردم» ندارد
