نگران‌ترین افراد جامعه کسانی هستند که دوازده ماه سال را با فکروخیال اجاره خانه سپری می‌کنند و یکی دوماه مانده به سررسید قرارداد را جهنمی‌تر می‌گذرانند! صحبت از مستاجران است. خانواده‌هایی که ضربان قلبشان با نوسان تورم خیلی بالاتر می‌رود.

طبق آمارهای رسمی ۱۴۰۳، تورم نقطه‌به‌نقطه اجاره‌بها به عدد وحشتناک ۴۲.۳ درصد رسیده است. این یعنی هر تومانی که روی قیمت‌ها می‌رود، مستاجران به حاشیه‌نشین شدن هم فکر می‌کنند یا دچار آن می‌شوند.

این کوچ اجباری سالانه، دردناک‌ترین قسمت شهرنشینی است. در یک سال اخیر، میزان اسباب‌کشی از تهران به شهرهای اقماری مثل پردیس و پرند ۷۳درصد افزایش یافته است. خانواده‌ای که امسال در مرکز شهر زندگی می‌کند، سال بعد باید به حاشیه برود و سالِ بعدتر، شاید به جایی دورتر.

چیزی که در میان است تنها تغییر خانه نیست، دل‌کندن از محله، همسایه‌ها، مدرسه‌ی بچه‌ها و دوستان است، آنها تمام خاطراتشان را جا می‌گذارند و می‌روند. زندگی آنها‌ تبدیل به یک چمدان همیشه آماده شده، آماده‌ی فرار به سمت جایی که ارزان‌تر باشد.

وحشت پایان قرارداد، امنیت روانی میلیون‌ها نفر را در خود حل کرده. مستأجران حق دل‌بستن ندارند، چون هر سال خاک زیرِ پایشان گران‌تر می‌شود و آن‌ها را به جایی دیگر می‌فرستد.