شیدا حصاری گروه اجتماعی:
تصاویر آگهی‌های مسکن دیگر فقط لیستی از متراژ و قیمت نیستند؛ آن‌ها بیانیه‌هایی تصویری‌اند درباره سقوط طبقه‌ای که روزی ستون فقرات جامعه ایران بود: طبقه متوسط شهری.
در تهرانِ امروز، اجاره یک آپارتمان ۷۵ تا ۸۵ متری معمولی، به راحتی به ۳۰ میلیون تومان در ماه رسیده؛ آن هم با ودیعه‌هایی نزدیک به نیم میلیارد تومان. درحالی‌که حقوق مصوب اداره کار برای سال ۱۴۰۳، حدود ۱۵ میلیون تومان است، یعنی دقیقاً نصف اجاره یک خانه معمولی!
در شرایطی که نه مسکن اجتماعی ساخته می‌شود، نه سیاست کنترل بازار اجاره وجود دارد، و نه درآمدها با تورم هماهنگ‌اند، اجاره‌نشینی برای میلیون‌ها نفر دیگر به بحران بدل شده، نه انتخاب.
خانواده‌ای با دو فرزند و حقوق کارگری، دیگر نه توان رهن دارد، نه خرید، و نه حتی اجاره. آن‌ها یا مجبور به ترک شهر شده‌اند، یا در حاشیه‌نشینی، اتاق اجاره‌ای و خانه‌های اشتراکی پناه گرفته‌اند.
امروز، در تهران و کلانشهرها، «خانه» دیگر فقط یک سرپناه نیست، بلکه یک امتیاز طبقاتی است؛ کالایی که تنها طبقه برخوردار قادر به داشتن یا حتی اجاره‌ی آن است.
وقتی طبقه متوسط سقوط می‌کند، جامعه ناپایدار می‌شود
از بین رفتن طبقه متوسط تنها یک بحران معیشتی نیست، بلکه زنگ خطری برای ثبات اجتماعی، سرمایه انسانی، و اعتماد عمومی است. جامعه‌ای که بخش مولد و پرتلاشش قادر به داشتن یک زندگی آبرومندانه نباشد، به‌تدریج به سوی ناامیدی، مهاجرت، یا انفجارهای اجتماعی پیش خواهد رفت.
