بازار مسکن ایران دیگر بحران نیست؛ این یک فاجعه ملی است. وقتی می‌گویند دوره انتظار برای خانه‌دار شدن در تهران به بیش از یک قرن می‌رسد، یعنی حق اولیه یک انسان، یعنی داشتن سقفی امن برای زندگی، به یک رویا تبدیل شده است. این وضعیت، نتیجه سوء مدیریت، سیاست‌های غلط و رها شدن بازار به دست دلالان و سفته‌بازان است.
قیمت خانه هر روز بالاتر می‌رود و درآمد مردم نه تنها عقب‌تر از تورم مسکن است، بلکه عملاً توان خرید را از آنها گرفته است. نسل‌ها مجبورند پس‌انداز کنند، در حالی که خانه‌ای برای آنها وجود ندارد و سیاست‌گذاران تنها وعده‌های توخالی می‌دهند. این چرخه معیوب، شکاف طبقاتی را عمیق‌تر کرده و امید به زندگی را در میان خانواده‌های متوسط و ضعیف می‌خشکاند.
چرا در کشوری با این همه منابع و ظرفیت، مردم باید برای حق ابتدایی خود، یعنی داشتن یک خانه، این همه صبر کنند؟ چرا هیچ کس پاسخگو نیست؟
زمان آن رسیده که دولت و نهادهای مسئول، دست از شعار و وعده بردارند و اقدامات عملی برای بازگرداندن حق اولیه مردم انجام دهند، وگرنه بحران مسکن نه تنها اقتصادی، بلکه اجتماعی و اخلاقی خواهد شد.
