اگر دنبال قاتل اصلی رفاه خانواده‌های ایرانی می‌گردید، نه در تحریم‌های نفتی پیدایش می‌کنید و نه در نوسانات طلا؛ قاتل، لای بندهای اجاره‌نامه پنهان شده است!

آمارهای تکان‌دهنده نشان می‌دهد که از سال ۹۰ تا امروز، میانگین اجاره‌بها در تهران ۵۰ برابر شده است. پنجاه برابر! این عدد یعنی فاجعه؛ یعنی اگر حقوق کارمند و کارگر ۱۰ برابر هم شده باشد، باز هم در این ماراتن نابرابر، ۴۰ دور عقب مانده است.

مسکن، پناهگاه اولیه‌ی هر آدم، حالا مانند یک سیاه‌چاله‌ نیمی از درآمد خانواده‌ها را می‌بلعد. طبق داده‌های مرکز آمار، سهم مسکن از سبد هزینه خانوار تهرانی به عدد ترسناک ۶۰ درصد رسیده است. این در حالی است که میانگین استاندارد جهانی برای سهم مسکن از هزینه‌ها، تنها ۳۰ درصد است.

نتیجه این فشار فرساینده، تشدید پدیده دردناک «فقر مسکن» در سال ۱۴۰۴ است. آمارهای نگران‌کننده‌ای که حتی صدای مدیران شهری را هم درآورده، حاکی از آن است که بخش عظیمی از مردم پایتخت (تا ۸۰ درصد طبق برخی تعاریف) عملاً زیر خط «فقر مسکن» قرار گرفته‌اند. این‌ها همان کسانی هستند که آرام‌آرام از مرکز شهر به جنوب، از جنوب به حاشیه، و از حاشیه به سکونتگاه‌های غیررسمی رانده می‌شوند.