امروز تهران در حالی روز خود را با شاخص کیفیت هوا ۱۶۶ و در وضعیت «ناسالم برای همه گروهها» به پایان برد که خبر بازگشایی مدارس و دانشگاهها برای فردا توسط کارگروه آلودگی هوا اعلام شده است. این تصمیم در حالی گرفته شد که همین شاخص، نسبت به ۲۴ ساعت گذشته ۱۳ واحد افزایش داشته و هوا حتی آلودهتر از قبل شده است.
تصمیمگیران بر چه اساسی «بهبود شرایط جوی» را مبنای بازگشایی مدارس گذاشتهاند، در حالی که شاخص واقعی آلودگی همچنان در وضعیت هشدار جدی است؟
آیا سلامت دانشآموزان و دانشجویان در اولویت دوم تصمیمگیریها قرار گرفته است؟
چرا این تصمیم مهم، آن هم در شرایطی که خانوادهها و مدارس نیاز به برنامهریزی داشتند، در آخرین ساعات پایانی هفته اعلام شد؟
این اقدام نهتنها تناقض آشکاری بین ادعا و واقعیتِ آلودگی هوا نشان میدهد، بلکه بازتاب بیبرنامگی و ناهماهنگی در مدیریت بحران آلودگی هوای تهران است.
اگر هوا واقعاً «بهبود» یافته، پس چرا عددهای سنجش هوا حرف دیگری میزنند؟
و اگر بهبود نیافته، چرا عجله برای بازگشایی وجود دارد؟
به نظر میرسد در این تصمیم، ملاحظاتی غیر از سلامت عمومی در اولویت بوده است.
یادمان نرود:
آلودگی هوا «بحران خاموش» است و تصمیمگیریهای شتابزده و غیرمستند، تهدیدی جدی برای سلامت نسل آینده است.
